Taong 2004

Dear Mouse,

Nabasa ko ang blog ni Tina at alam ko ang kaniyang nararamdaman ang maghanap ng trabaho.

Sa buong panahon mula nang ako ay sa kolehiyo ako ay nagtatrabaho. May mga panahon na ako ay nawalan ng trabaho pero panandalian lang. Wala pang Pasko na ako ay walang hanapbuhay. Ito ang unang Pasko na ako ay di nakatanggap ng bonus dahil wala rin akong trabaho. Palamunin ko ang sarili ko. Wag kayong iiyak. Ako ang sasampal sainyo.

Sa panahong ganito mo malalaman kung sino ang iyong kaibigan, hindi dahil sa sila ay dadaanin sa pagsubok kung hindi dahil sila mismo ang iiwas saiyong makausap ka na tila ba uutangan mo sila. Sampalin ko kaya sila ng aking checkbook.

(malay ba nila kung may pundo yan. Hekhekhek.Tawa Megastina. Oragon ang mga Bicolana).

Masasabi kong mabibilang mo ang aking kaibigan sa daliri ng pusa. Ilan ba ? Pero lahat sila ay handang ampunin si Pusa oras na magdildil na lang ako Ng artichoke. (vegan ako, kaya kinakain ko lang ay spinach, bok choy, bitter Melon, eggplant at saluyot.)

May isa akong kaibigan na naglitanya bakit ako hindi nagpadala sa ospital nang ako ay high blood. Ano raw ba ang nasa isip. Nababaliw na raw ba ako ? Nagreresign na raw ba ako sa buhay? Hindi noh. Kaya lang tamad akong pumunta sa Ospital at oras na maglokoloko sa akin ang mga hinayupak na doctor ay baka di ako makatiis. Katuald noong minsan, kausap ko yong doctor na baae. Sinasabi niya sa akin yong mga sakit na akala ko ay sa akin. Pero bakit ganoon ay sakit ng matatanda yon eh.

Tiningnan ko yong medical record. Sus ginoo eh hindi nga akin. Oke, oke dapat nga nagpadala ako. Kahit na tanga ang mga doctor na namemeet ko. No excuses. Tindi, talo pa ang nanay ko sa daldal ng aking kaibigan.

Isang kaibigan naman ang nagtulak sa akin ang lumabas at mag-attend ng party. Kung problema ko raw ang pangregalo, sabihin ko lang. Gusto kong sabihin, eh di sa akin mo na lang ibigay ang regalo. Nagbibiro lang sir, pero kung totohanin eh puwede mong Ipadala sa PO Box ko.

Siyempre nandiyan ang aking mga kapatid na isang tawag ko lang ay may darating na tulong pero ang sabi ko nga, nasanay na akong nakatayo sa aking sariling sapatos, huwag na nila akong pasuotin ng boots.

May isa pa akong kaibigan na aking nakaibigan. Kahit na kami ay magkaibigan lamang na dating nag-iibigan ay nandiyan pa rin siyang nakaantabay.

Ang gulo ko na naman.

Hindi ko man siya kalahi ay para na rin siyang noypi sa isip, sa diwa at sa gawa. Malandi lang kasi kaya hindi kami magkasundo. Minsan gusto kong kurutin.

May mga kaibigan din na pagkatapos mong tulungan ay pagsasamantalahan ka pa.

May mga kaibigan din na pag sila ay may kailangan, kahit hatinggabi, ikaw ay gigisingin, pag ito ang ginawa mo sa kanila, sila ay magmamaktol. Ito ang masarap gilitan at budduran ng asin ang sugat.

Hindi ko na ililitaniya ang aking mga natulungan magkaroon ng kinabukasan. Sinabi ko na sa kanila na regalo ko na lang sa kanila yon para man lang masabing may pinuntahang makabuluhan ang aking mga pinagpaguran maliban sa mga damit na kumukupas, mga sapatos na napupudpod, mga alahas na kumikinang na hindi mo naman masusuot na sabay-sabay, mga larawan ng mga paglalakbay na kumukupas.At bahay na inaanay.

Sandali, bakit ko ba sinusulat ito. Oo nga pala, dahil kay Tina.

Pagkatapos daw ng dilim Tina ay bukangliwayway. Kung madilim pa rin, gumamit ng ilaw.

Kung ang kinalalagyan mo ay hindi inaabot ng sikat ng araw, kailangan ay lumipat sa may makikitang liwanag.

Yan ang dahilan, Tina kaya ako ay unti-unting uusad upang makita ko ulit ang pagsikat ng araw. Samantala, isipin mo lamang na balang araw, lilingon ka sa nakaraan at sasabihin mong paano mo natalon ang bangin na iyon? Ako nandadaya. Nakikisakay ako sa ibon. Hekhekhek.

Malay mo may mga bloggers tayo sa Canada na mabibigyan ka ng tulong.

Yong ibang bloggers may kailangan ba kayong pusa? Marunong akong matulog, magngiyaw at mag- blog.

The Ca t